Dat de 28e editie van “An Evening With The Blues” het met weinig overhead af kon, begrijp ik wel. Als je een setje van artiesten van deze kwaliteit bij elkaar weet te brengen in de intieme omgeving die Lantarenvenster op de Kop van Zuid weet te bieden, dan ben je snel uitverkocht. En dat bespaart veel promotiekosten, je hebt geen flyers nodig en je kunt rustig achterover leunen en je voorbereidingen treffen voor een zo perfect mogelijk avond.
Mijn voornaamste reden, om direct eenkaartje te kopen, was wel de aanwezigheid van Chris Cain. Ik weet niet meer precies hoe lang geleden het was, maar deze in San Francisco woonachtige Blues gitarist, is de huisartiest van Biscuits and Blues die daar veelvuldig, ook samen met andere artiesten een avondvullend programma verzorgt. Enfin, tijdens een vakantie mocht ik in deze club kennis maken met zijn intense beleving van de Blues. hij komt niet veel buiten de US, dus was ik vorig jaar al blij hem weer eens te kunnen zien bij Swing Wespelaar, maar nu dus in een intiemere omgeving. Zeker in deze omgeving komt Cain wat mij betreft het beste tot zijn recht. Zijn verliefdheid op zijn gitaar straalt van hem af. Hij bespeelt zijn gitaar als een mooie vrouw. Hij omarmt, aait en streelt haar met zoveel nuance en verfijndheid dat je niet anders dan gebiologeerd kunt wegdromen met wat Cain te bieden heeft. Een set die zwaar leunt op covers van Albert en BB King wordt prachtig gebracht. Maar als je dan ziet hoe hij Sweet Sixteen brengt, dan vindt niemand in de zaal het erg dat hij die covers speelt. Een zeer goede band met Jan Korinek op keyboards, Walter Serasani op bas en Lorenzo Poliandri achter de drums ondersteunt hem fantastisch. Een aantal zeer interessante intermezzo’s met prachtige solo’s van zowel Jan als Walter leveren precies op wat je hoopt van zo’n artiest. Dat hij tussendoor zelf nog achter de toetsen gaat zitten om een mooi duet met Jan te doen bewijst wel zijn grote muzikaliteit.
Het feit dat het geluid en licht meer dan prima verzorgt is deze avond en dat het publiek vanavond duidelijk gekomen is om te luisteren en niet om de week door te nemen vergroot het genot alleen nog maar.
An Evening With The Blues kenmerkt zich deze avond verder door een grote verscheidenheid tussen de drie artiesten.
De eerste artiest van de avond was de eveneens uit de US afkomstige Amerikaan Michael Roach. Roach leerde Piedmont style gitaar spelen door zijn omgang en vriendschap met mentoren als John Jackson, John Cephas en Archie Edwards. Deze stijl van spelen is zeer uniek en wordt nog maar door enkelen op deze manier gebracht. Hoewel het publiek zeer enthousiast is, is dit voor mij typisch het soort artiest die je moet horen in een gelegenheid met wat tafeltjes, een lekker drankje met gedempt licht. Om optimaal en lang te kunnen genieten. Het is immers prachtig ingehouden gitaarspel. Daarnaast is hij ook nog eens begenadigd met een prachtige stem, waarmee hij het publiek duidelijk weet te ontroeren. Er zitten mooie persoonlijke liedjes tussen over zijn vader die in een droom tot hem spreekt. daarnaast praat hij de liedjes op vermakelijke wijze aan elkaar.
Earl Thomas is de artiest die de brug vormt tussen Roach en Cain. En dat is een Soul, R&B, Funk en nog wat brug. Veel energie is er op het podium met deze grote band met Thomas Fudlsang op gitaar, Basile Petiteo op bas Claus Winther op drums, Daniel Moriyama op keyboard en een blazerssectie bestaande uit Pol Olmedes op trompet en Isidre Palmadageli op trombone. Dit is voor het publiek, het moment van de avond om even lekker te dansen en te swingen. Ook Thomas praat zijn liedjes aan elkaar, soms wat lang, maar toch eigenlijk altijd wel interessant. Zijn introductie voor zijn versie van Rod Stewart’s It’s not the Spotlight is zowel ontroerend als grappig. Thomas, met zijn prachtige stem, is iemand die het publiek meetrekt het podium op en er met een lekkere Amerikaanse entertainment saus een heerlijk optreden van maakt, waar je wel van moet genieten, zelfs als Soul “niet jouw ding is”.
Deze editie van An Evening With The Blues, was er één, die bij mij ver gaat komen in mijn jaarlijstje voor 2018, dat weet ik nu al. En als ze zulke artiesten bijven uitnodigen, dan zullen de kosten voor promotie ook volgend jaar weer laag zijn.
,
