Southern Blues Night – Parkstad Limburg Theaters – Heerlen – 25 maart 2017 – Edwin Birkhoff

Onderstaand verslag met een deel van de foto’s is gepubliceerd op Blues Magazine, check de link.

De 21e editie van de Southern Blues Night was voor mij weer eens een mooie gelegenheid om af te reizen naar het Limburgs en samen met de aldaar gevestigde familie dit theater festival aan te doen. Zoals de organisatie zelf al op de website schrijft, wordt weer een uitgebreid menu van authentieke topblues in diverse stijlen aangeboden. Vertrouwd, verrassend en exclusief.

De volledige line-up:

Een dergelijke uitgebreid programma biedt voor- en nadelen. Als je wilt proeven van het aanbod en links en rechts eens wat wilt proberen, dan is dit een perfect format, want als het je niet bevalt is er om de hoek een band die je vast wel aanspreekt. Als je echter zoals ik, eigenlijk niets wilt missen, dan heb je een probleem, want door de dubbele programmering over de 2 zalen en de foyer, met daartussendoor ook nog twee “hoekjes” voor ‘The Pinpins’ en ‘Chivy Kuhles & The Dynamics’ kun je dus niet alles zien. Keuzes maken dus.

20170325_Bigwood_Leonard_7287

Het begin was niet ingewikkeld want de opening was in de foyer met de Belgische “Punk ’n Roll band” ‘Bigwood Leonard’. Prima start waar ik helaas niet lang van kon genieten want de Robbert Fossen Band startte met een speciale gast, Willie Buck in de Limburgzaal.

20170325_Willie_Buck_Robbert_Fossen_7338

De uit Chicago afkomstige Willie Buck doet denken aan Muddy Waters en laat dit dan ook bijvoorbeeld horen in een klassieker als “Baby please don’t go” die dan ook wel super wordt neergezet. Daarnaast schuift de winaar van de Dutch Blues award voor Harmonica, Thomas Toussaint, aan. Thomas doet natuurlijk al veel meer optredens en projecten met Robert Fossen waaronder onder andere de Muddy Waters Tribute band die perfect bij de avond past.

20170325_Willie_Buck_Robbert_Fossen_7292

Terug naar de foyer voor mijn eerste kennismaking met Richard ‘Rip Lee’ Pryor, die een korte tour doet in Nederland met de ‘The Boogie Boy band’. De zoon van Snooky Pryor, die pionierde op het gebied van het versterkte mondharmonica spel, speelt eerst een kleine set alleen waarna de band aanschuift. ‘Rip Lee’ speelt ook harmonica, waarbij hij zichzelf begeleidt met gitaar en een prachtige ingehouden stem. ‘Rip Lee’ heeft een bewogen leven, met veel dieptepunten en in zijn solo nummers is ‘het leven’ goed te horen. Blues zoals blues bedoeld is. Prachtig !

Dus na de zeer plezierige start van de avond richting de Rabozaal om nog een iets mee te pikken van Johnny Mars & the North European Jazz & Blues Orchestra. Ondanks de plezierige band en de prachtig gebrachte klassieker ‘Summertime’ bekoort mij dit persoonlijk iets minder, omdat het wat verder weg ligt van de Blues.

De uit de UK afkomstige Kyla Brox begint in De Limburgzaal aan haar ‘souly’ blues optreden waarbij haar vader gedurende de set aanschuift met trompet en mooie ondersteuning voor de prachtige stem van Kyla. Een groot plezier met een aantal heerlijke nummers waar het publiek lekker in mee gaat, zoals bijvoorbeeld bij 365 dat niet alleen het favoriete nummer van haar kinderen blijkt, maar ook bij het publiek goed aanslaat. Naast haar eigen nummers speelt ze ook een aantal klassieker, zoals ‘The Thrill is Gone’ en een tweetal nummer van Etta James. Het valt me op dat ik bij deze variant van de Blues altijd weer blij de zaal uitloop.

Terug naar iets totaal anders, het is namelijk Eric Bibb die met Olli Haavisto is gestart in de Rabozaal. Een erg grote zaal voor zoiets intiems als deze Amerikaan neerzet. Deze performer van akoestische blues, die zichzelf een ‘fingerpicking troubadour’ noemt, zie ik zelf voor me in een iets andere omgeving. Ik kan echter niet anders zeggen dan dat hij een prachtige set neerzet, waarbij ik vlak bij het podium de mensen achter mij snel vergeet.

De afsluiting wordt verzorgd door de enige Bluesrock band van de avond, de Engelse Laurence Jones. Deze ‘wolf in schaapskleren’ is live toch ‘net even anders’. Zijn cd’s zijn ietwat overgeproduceerd en gladjes, maar live laat hij zich lekker gaan. Deze zeer talentvolle gitarist is niet voor niets 2 jaar achter elkaar uitgeroepen tot “Young artist of the year” bij the British Blues awards.

Hij speelt vanavond wel een redelijk standaard set met wat traditionele uitsapjes richting Hendrix. Zijn gitaarspel is echter virtuoos, wat het voor mij altijd een plezierig optreden maakt. Een groot talent.

Na een lange volgepakte avond kan ik gelukkig bij mijn familie in Limburg overnachten en nog even nagenieten van een heerlijke afwisselende goed georganiseerde avond.

Bigwood Leonard