Terwijl de paarden hun laatste sprints trekken en de goklust langzaam naar de achtergrond verdwijnt, wordt op het podium dat naast de paardenrenbaan is opgesteld, nog even de “KWS vlag” goed gehangen. Bier, hotdogs en hamburgers, precies wat je verwacht bij zo’n evenement dat plaatsvindt in Texas.
Ik was hier natuurlijk niet voor de paardenrennen of voor het bier, hoewel…., maar deze gelegenheid om Kenny Wayne Shepherd nog even mee te pikken kon ik niet laten liggen. En het bleek niet moeilijk om mijn familieleden in Houston en een aantal vrienden te overtuigen om mee te gaan naar dit concert.
En hoewel ik Kenny al zeer regelmatig heb mogen bewonderen waaronder ook nog onlangs in De Pul in Uden blijf ik onder de indruk van zijn spel en blijft het mij boeien. Ik kan mij voorstellen dat sommigen vinden dat er een beetje een standaard show wordt neergezet en ik kan niet anders zeggen dan dat dat zo is, maar toch….met zoveel kwaliteit blijft het voor mij genieten.
Zoals gezegd sprinten de paarden aan de rechterkant van het podium hun laatste meters richting de finish en wordt het toegestroomde publiek langzaam onrustig. De paardenrennen lopen iets uit, dus we worden een beetje ongeduldig en dit uit zich dan uiteindelijk in een groot enthousiasme als de band het podium betreedt en Never Lookin’ Back wordt ingezet. Sinds zijn album ‘How I Go’ bestaat de opening van al zijn optredens eigenlijk altijd uit dit nummer en dat brengt het tempo er lekker in. Als dat dan wordt gevolgd door True Lies en House is Rockin’ dan is het tijd om daarna even adem te halen en dat is dan ook precies wat er gebeurt met Hard Lesson Learned van het laatste album van Kenny, ‘Lay It On Down’.
Het publiek wordt maar even rust gegund want met Baby Got Gone en Down For Love wordt weer tempo gemaakt. Het is goed te horen dat het laatste album van Kenny iets moderner aanvoelt en de nummers net even anders zijn, maar de stevige Bluesrock blijft de overhand voeren. Daarnaast zijn dit nummers waarbij Kenny zelf de zang voor zijn rekening neemt en dat is zeker niet onprettig.
Vanavond geven Chris “Whipper” Layton en Scott Nelson acte de presence op drum en bas. Net zoals de 20 jaar hiervoor is natuurlijk zanger Noah Hunt van de partij en de band wordt gecompleteerd door toetsenist Joe Krown. De enige twee constanten in deze band zijn eigenlijk Kenny en Noah, de ritmesectie en de toetsenist worden nog al wel eens gewisseld, maar altijd door mensen die al jaren met Kenny en Noah hebben samen gespeeld en de zelfde “feel” hebben.
Ook nu was dit weer het geval, zeker als Heat Of The Sun aan bod komt. Wat mij betreft één van de mooiste nummers van Kenny, waarbij erg veel emotie ten toon wordt gespreid. Het kippenvel verzameld zich dus alweer in grote getale op mijn rug.
in de tweede helft van de set komen een aantal cover voorbij van Elmore James en de medley van BB King. Daar tussendoor komt de 20 jaar oude song van zijn eerste album “Ledbetter Heights” , Deja Voodoo voorbij….. oh zo mooi…..
Als toegift uiteraard Blue On Black en Voodoo Child waarbij Kenny weer helemaal los gaat. Een toegift van wederom een uitermate geslaagde avond met Kenny Wayne Shepherd en zijn band. Ik kijk natuurlijk al weer uit naar het volgende optreden, dat ik over niet al te lange tijd mag bijwonen.
