Rag’n’Bone Man | 013 – Tilburg | 30/10/2017 – Edwin Birkhoff

Onderstaand verslag met een aantal van de video’s zijn geplaatst op Blues Magazine. Check de link.

De foto’s onderaan zijn van Marco van Rooijen.

Het is al bijna helemaal vol als ik samen met fotograaf Marco van Rooijen om 19.30 uur 013 in Tilburg binnenstap terwijl de voorzichtige klanken van het eerste voorprogramma van de avond van het podium komen.

Rag’n’Bone Man staat op het programma! De in 1985 in East Sussex geboren Rory Graham koos deze artiestennaam naar de voddenmanen (the rag and bone men) uit zijn favoriete serie, de BBC sitcom, Steptoe and Son. Het valt direct op, een zeer gemêleerd gezelschap vult vanavond 013 tot de laatste plaats. Het is duidelijk dat Rag’n’Bone Man mensen van verschillende muzikale achtergrond aanspreekt, jong en oud(er).

Het voorprogramma komt van de hand van singer-songwriter Lewis Capaldi en de Britse zangeres Rukhsana Merisse. Capaldi speelt singer-songwriter songs die nog niet ieders aandacht pakken in 013. het is misschien ook wat klein gebracht in deze grote zaal. Eerlijk gezegd, mij pakt hij wel. Breekbaar, kwetsbaar, met een mooi kraakje in zijn stem en een charmant Schots accent zoals hij zelf zegt “niet altijd helemaal precies door iedereen wordt verstaan”. Luister maar eens naar Fade dat hij wat te zacht en te klein inzet, maar wat mooi tot leven komt met ondersteuning op synthesizer.

Merisse staat te boek als singer-song writer, maar dat dan wel op een wat alternatieve manier. Het komt op mij over als pop uit de jaren 90 met Afrikaanse invloeden. Het is nog wat onwennig met de band hier en daar, waar de drummer wat mij betreft boven iedereen uit stijgt. Het ligt niet aan haar levensinstelling, “I sing, I write, I love” en met dat laatste ligt natuurlijk een belangrijk onderwerp op tafel om over te zingen zoals in Talk About It. Als je dat volgens Merisse namelijk niet doet, loopt het niet goed af in de liefde.

Rag’n’Bone Man verwart ietwat, zo op het eerste gezicht. Hij is niet voor niets door the Telegraph al eens geduid als “the body of a viking and the voice of an angel”. Je verwacht iets heftigs en er komt vooral heel veel kleins en lieflijks. Graham groeide op met Blues en Soul, werd beïnvloedt door Drum-’n-bass en ging in 2011 werken met een hip-hop label. Zijn eerste EP, in eigen beheer, verscheen in 2012 en was een echt Blues album. Vervolgens tekende hij bij Warner Chappell waarna een muziek carrière startte. Het album Wolves betekende een samenwerking met enkele muzikale gasten zoals Vince Staples, Stig of the Dump en Kate Tempest. In 2015 volgde de EP Disfigured.

Het ging pas echt los toen hij in juli 2016 zijn eerste wereldwijde hit scoorde met Human. Vervolgens verscheen zijn eerste volledige debuutalbum in februari 2017 op Columbia Records, ook weer getiteld Human.

Wat nu staat is een Soul/Blues/Hi-hop/beetje rap/singer-songwriter achtige mix van gevoelige songs die uiteindelijk misschien toch het beste te zijn omschrijven als pop. Zoals hij zelf zegt schrijft hij niet veel vrolijke liedjes, er zijn er maar een paar die hij allebei speelt.

Bij het eerste optreden van zijn “The Overproof Tour” worden direct audio en video opnames gemaakt. En of dat de vrijheid bij het optreden helemaal ten goede komt weet ik nog zo net niet. Er wordt toch vooral netjes afgemeten binnen de lijntjes gekleurd door Graham en zijn 7-koppige band (drum, bas, gitaar, toetsenist, 2 blazers en zangeres), die hij vanavond voor het gemak maar even niet voorstelt, want “Ze zijn met teveel”.

Niet dat het niet goed is, het is prachtig, muzikaal klopt het helemaal, maar zoals gezegd wat keurig. Je verwacht het ook gewoon niet, het uiterlijk van pure rauwheid en dan toch vooral het voorkomen van “een grote man met een klein hartje”, die keurig binnen de lijntjes kleurt. Niets mis mee, hij heeft bij de meeste songs een mooi verhaal. “I write quite miserable songs, but this one will cheer you up, it’s about murder” als hij Lay My Body Down introduceert.

De set start met Wolves, een mooi dramatisch begin met één van de betere songs van de avond. Daarna volgen in rap tempo No Mother, Ego, Your Way or the Rope, Fire, zonder al teveel poespas en in redelijk strakke, gecontroleerde vorm. Het wordt echt persoonlijk bij een prachtige uitvoering van Perfume, volgens Graham zelf zijn meest favoriete liedje en blijkbaar komt dat over bij het publiek dat veel waardering toont. Het gaat over de herinnering die je kunt hebben aan iemand die je lief hebt gehad door een geur die je ergens oppikt. Heel herkenbaar.

Er volgt nog Live in Her Yet, over zijn oma en het gevoelige Odetta. Dan wordt één van de “Two Happy songs” uit de kast gepakt, Grace, een herinnering aan het moment dat hij als 16-jarige de liefde verklaarde aan een meisje en zij niet inging op zijn avances. “I wasn’t as good looking back, then, you know, she missed …” Maar uiteindelijk brengen dit soort ervaringen, waarvan je denkt dat je wereld instort, je altijd weer verder…..”You’re just one step away from happiness…”.

Een mooie draai om van een sad song toch een happy song te maken.

Het publiek dat buitengewoon enthousiast reageert op zijn nummers, is tot dat moment toch ook vooral erg gedisciplineerd. Maar bij Skin en As You Are wordt her en der wat meer meegezongen. Een uitzonderlijke cover, Changes van Charles Bradley is inleiding voor één van de twee nieuwe songs die Graham speelt. Run of the Beast is wat sneller en meer pop-achtig. In de 1e toegift speelt hij een akoestisch nummer, ondersteund door slide guitar en de zangeres, maar daarbij gaat Graham voor het eerst echt mis deze avond en zit hij er een paar keer naast. Het lijkt nog iets te vroeg om dit nummer al te brengen. “I have written this one, in between writing another one….” misschien zit het ‘m daarin.

De toegift kan pas komen als Guilty en uiteraard de grote hit Human zijn gepasseerd.

De avond wordt afgesloten met Bitter End en Hell Yeah.

Het publiek is helemaal los en heeft zichtbaar genoten. Her en der hoor je wat kritische geluiden, dat het wat vlak is, en dat is misschien ook wel het geval. Hij eist ook best veel van zijn stem en daardoor mist hij wel eens een nootje, maar “in het rauwe” is het prachtig. Ik ben echter wel erg benieuwd naar een optreden zonder het keurslijf van live opnames en iets meer rauwe nummers.