Onderstaand verslag is tevens gepubliceerd op Blues Magazine. Check de link.

Een optreden van Eric Gales betekent dat je voorbereid moet zijn op emotie, heel veel emotie, in welke vorm dan ook. Of het nou de dankbaarheid is dat hij na 20 jaar langs de afgrond te hebben gelopen nu eindelijk zijn “rust” heeft gevonden of de  blijdschap dat hij nu precies dat doet, waar hij goed in is, muziek maken. Het uit zich allemaal in een emotionele rollercoaster, die hij op inspirerende en pure manier aan het publiek ten toon spreidt.

Het spel van de uit Memphis afkomstige gitaarvirtuoos is misschien het best te omschrijven als intuïtief. Meestal tovert hij een grote verscheidenheid aan uitstapjes uit zijn gitaar, wat enerzijds nogal eens rommelig overkomt, maar anderzijds ook zijn genialiteit onderstreept. Eén ding is zeker, van ‘rommeligheid’ was vanavond geen sprake. Iedere noot was raak en kwam bij iedereen keihard binnen.

Hij heeft een bijzondere sound omdat hij linkshandig een rechtshandige gitaar “upside down” speelt, met ook de snaren omgedraaid dus, net zoals bv Doyle Bramhall II. Het maakt het allemaal net even spannender.

Eric heeft nogal wat te vertellen op zo’n avond en hoewel het van mij niet altijd hoeft, kan ik niet anders zeggen dan dat het onderhoudend en grappig is wat hij doet. Meteen na de instrumentale openings jam neemt hij even de tijd en kondigt hij aan dat hij “Pleasantly surprised” is vanwege de grote opkomst bij De Helling in Utrecht. Hij valt meteen maar met de deur in huis door zijn 20 jaar van zelfdestructie aan te halen en hij vraagt het publiek om zijn “15 months of clean and sober” samen met hem te vieren. “I’m here to show my passion, and I’m gonna play my ass off for you”

Een perfecte introductie dus voor Change in Me (The Rebirth), gevolgd door een shuffle in “Texas style”. Op zijn laatste album Middle of the Road staat één cover en die staat vast op het programma tijdens zijn optredens. Ook hier komt veel emotie bij kijken, alleen al bij de introductie. Het publiek geeft hem alle ruimte en moedigt hem aan en support hem. Het resulteert in een prachtige versie van Boogie Man van Freddie King.

Het is overigens fantastisch om te zien en te horen, dat het publiek er vanavond helemaal bij is, het is muisstil bij de gevoelige stukken.

Na Baby, Please don’t Leave Me van Buddy Guy, met de nodige ondersteuning van het publiek is het tijd voor de introductie van de band. Bassist Cody Wright, met een overload aan energie, mooie poses en vreemde koppen, is behoorlijk populair bij het publiek. Drummer, Nick Hayes, zit wat verstopt achter zijn drumset en valt wat minder op. Uiteraard mag vrouwlief LaDonna, op percussie, niet worden vergeten, want wie wil er nou op de bank slapen?

Na de introductie volgt een Bass & Drums Jam en heeft Eric even de tijd om op adem te komen. Om daarna weer daverend terug te komen en ‘zijn tijd’ op te eisen voor de Blue Öyster Cult cover, (Don’t Fear) The Reaper. Ook hier wordt weer flink uitgepakt.

Tot zijn grote spijt moet Eric bekennen dat hij helaas nog maar 15 cd’s bij zich heeft, maar hij beloofd dat hij voor iedereen in het publiek beschikbaar is om een praatje te maken, een fotootje te schieten voor ‘Bookface, Twitter and Twotter”. “I like to get as personal and close as possible with everybody in the audience, within legal rights of course”.

Bij Swamp gaan de remmen er helemaal af en komt de hele band maximaal tot leven. Een belangrijke rol is hier weggelegd voor LaDonna “who’s gonna do her thingy…”

Over de grond buitelend soleert Eric er nog even wat op los. Met Voodoo Child gaat voor de zoveelste keer het dak eraf en wordt een einde aan de avond gebreid. Een supermooie avond, waarbij Eric je mee neemt op reis, zijn reis, die niet altijd even gemakkelijk is geweest. Hij is bezig aan een nieuwe cd en ik kan bijna niet wachten.