Onderstaand verslagmet foto’s en video’s is tevens gepubliceerd op Blues Magazine. Check de link.

Tekst: Danny Van den Deijssel
Foto’s en video’s: Edwin Birkhoff

Stipt om zeven uur ’s avonds staan de eerste bezoekers van het 2^e Blues aan de Zaan festival te popelen om naar binnen te gaan bij Podium De Flux in Zaandam. Een kleine en intieme zaal waar volgens de overlevering ongeveer 125 mensen in kunnen en je bijna op het podium staat. Dit moet gewoon een mooie avond worden dus.

Line up: (check de links voor alle foto’s en video’s van de betreffende artiesten)

• Big Bo
• Sari Schorr
• Ruben Hoeke Band
• Ben Poole

Het spits wordt afgebeten door Big Bo de artiestennaam Bo Brocken. Bo neemt ons mee naar de Mississippi Delta naar de roots van de Delta blues. Dit doet hij door gebruik te maken van instrumenten die dit gevoel een stem kunnen geven. Zo begeleidt hij zichzelf tijdens de opener Grinnin’ in your face op bassdrum en twee grote bouten. Samen met zijn stem waan je je direct aan de Mississippi medio 1900. Wat een authentiek stemgeluid. Bo bespeelt ze niet alleen met veel gevoel, maar weet ook tussen de nummers door het publiek te vermaken met korte anekdotes over het ontstaan van de Cigar Box Gitaar of de herkomst van zijn covers.

Binnenkort gaat hij het theater in met een show waarin de muziek gecombineerd wordt met de verhalen achter de muziek. Ik ben heel benieuwd, want dit smaakt naar meer.

Nadat het speciale extra podium is afgebroken wordt er snel omgebouwd voor de enige vrouw deze avond, Sari Schorr. Ze wordt aangekondigd als een kruising tussen Beth Hart en Janis Joplin, maar al snel zal blijken dat Sari toch vooral Sari is, zoals dat bijvoorbeeld erg mooi tot uitdrukking komt in Where Did You Sleep Last Night

Deze New Yorkse is momenteel in Nederland als onderdeel van haar clubtour en dit is haar laatste avond in ons land voordat ze naar de UK reist voor haar tour met Walter Trout. Vandaag speelt ze met haar eigen band The Engine Room die naast een solide ritmesectie bestaat uit gitarist Innes Sibun. Deze Schot is een begenadigd gitarist die zijn momenten kiest én krijgt om te tonen wat hij kan. Dit tot groot plezier van Sari zelf die zichtbaar geniet.

 

Op een steenworpafstand van Zaandam ligt Krommenie. Het is dus helemaal niet zo gek dat de Ruben Hoeke Band ook dit jaar weer van de partij is op dit Zaanse festival. Zijn band bestaat uitsluitend uit Zaankanters weet zich verzekerd van een grote groep lokale fans. Als zoon van Rob Hoeke kreeg hij net als zijn broer en drummer Erik Hoeke de blues al met de paplepel ingegoten en dat is te zien. De set bestaat uit eigen werk al laat hij met That’s the boogie wel zien van wie hij de bluesroots gekregen heeft. In Soul of a Man komt in een mooie rock ballad de stem van Lucas Pruim wel erg goed uit naast de prachtige solo van Ruben.

Na een korte pauze en niet voor het eerst een oproep wordt gedaan om toch vooral iets meer te luisteren en te genieten van de muziek dan te praten (de ‘Dutch Disease’ leek erg te heersen deze avond) is het tijd voor de Ben Poole die vanavond als hoofdact afsluit.

Met zowel nummers van zijn laatste album als eerdere albums speelt Ben een zeer gevarieerde set. Vanavond speelt hij voor het eerst als trio en dus zonder de gebruikelijke toetsenist. Door de kwaliteiten van zowel Ben als zijn ritmesectie wordt de sound er zeker niet minder van. Dit komt zeker tot uiting in Longing for a Woman.

Het hoogtepunt van zijn optreden bestaat uit een bijna 15 minuten durende uitvoering van Time might never come. Dit nummer heeft hij geschreven als een ode aan zijn mentor Gary Moore. Dit nummer bevat alles wat Ben maakt tot wie hij is, een prachtige ballad die uitmondt in een geweldige gitaarsolo.

Even na half een zit deze avond er weer op. Wat mij betreft mag dit festival volgend jaar gewoon weer op de agenda gezet worden.