Onderstaand het overzicht van de line-up van de 30e versie van Swing Wespelaar bij onze zuiderburen in de omgeving van Brussel. Check de links voor de foto’s en video’s van de individuele optredens. Het bijgaande verslag en een deel van de foto’s en video’s zijn opgenomen in het verslag op Blues Magazine. Check de link.

Vrijdag 18 augustus

• D-Tale (B)
• Jimmy Burns (USA) 
• Popa Chubby (USA)

Zaterdag 19 augustus

• Detonics (NL)
• The Bluesbones (B)
• Kaz Hawkins Band (N-Irl)
• Chris Cain (USA)
• Earl Thomas (USA)
• Bernard Allison Group (USA)

Zondag 20 augustus

• Gospel Mass at the church featuring Karibuni (B)
• Tensfield (B)
• Shawn Holt & The Teardrops (USA)
• JJ Thames (USA)
• Billy Branch (USA)
• Jim Suhler & Monkey Beat (USA)
• Heritage Blues Orchestra

Nadat het de gehele dag geregend had in de omgeving van Brussel, klaarde het aan het einde van de middag langzaam op, terwijl de start van Swing Wespelaar naderde. Toen op het laatste moment, vlak voor het begin een donkere wolk zich nog even uitstortte, trok het aanwezige publiek zich nog even terug onder de bescherming van het tentdoek, maar gelukkig was de wolk snel leeg en konden zij optrekken naar het podium waar de eerste klanken van D-Tale al klonken. Een mooie solide start, met veel ervaring en een lekkere energie om dit festival met een zeer veelbelovende line-up te starten.

Wat de line-up zo interessant maak is de afwisseling tussen “lokale” bands en meer en minder gelouterde internationale bands. Een mooie afwisseling tussen Delta, Chicago en Texas Blues is aanwezig. Daarnaast kwam hier en daar een vleugje soul voorbij. En hoewel het bij sommige bands organisatorisch ietwat is misgelopen en de band noodgedwongen “last-minute” diende te worden aangevuld had dat nergens echt impact op de performance.

Swing Wespelaar viert dit jaar haar 30e editie en dat is best knap voor een gratis festival. Dat het gratis is doet verder niets af aan de kwaliteit van de organisatie. Ze hebben het hier echt prima voor elkaar, het geluid is prima voor elkaar en de verzorging voor de innerlijke mens al evenzeer.  De kleinschaligheid geeft een geweldige sfeer, dus ik kan eigenlijk alleen iedereen maar aanraden niet te komen, want het is juist die kleinschaligheid die bij mij enorm aanspreekt.

De vrijdagavond werd afgesloten met Popa Chubby, die er wel zin in leek te hebben vanavond. Er moest wel “tijd bij getrokken worden” want het verwisselen van een snaar blijkt geen kernkwaliteit van hem te zijn. Verder een zeer strak optreden, waardoor ik alweer lekker energized in mijn auto stapte op weg naar mijn hotel.

De zaterdag werd afgetrapt door de Detonics die ditmaal optraden met gastgitarist Richard van Bergen, wat een bijzondere lekkere combinatie opleverde. Bij menig nummer dansten de kippen alweer over het vel, zoals bijvoorbeeld in de slow blues I Can’t Quit Anyway.

The Bluesbones zette de door de Detonics ingezette trend voort en bracht een eveneens een heerlijk optreden. Dat het tegen het einde van de set begon te regenen weerhield de meesten er niet van om te blijven staan en heerlijk te genieten. Leuk om te vermelden is nog wel dat toetsenist Edwin Risbourg al sinds hij een klein jongetje was rondliep op Swing omdat dit slechts op kleine afstand van zijn woonplaats lag en droomde van een optreden op deze plek. Vandaag stond hij hier eindelijk voor het eerst als artiest, een jongensdroom ingevuld.

Voor mij persoonlijk en voor velen onder het publiek was Chris Cain de grote uitblinker, die met groot gevoel zijn gitaar lief had. In die liefdesdans ontstonden een paar prachtige songs, met als een van de hoogtepunten een prachtige vertolking van Sweet Sixteen. Zijn zeer kenmerkende ste en grote expressie in zijn spel liet iedereen een beetje meevoelen van de liefde die hij voor de Blues ten toon spreidde.

Met Earl Thomas wordt wat soul in de menigte gegooid. Met zijn prachtige stem en macho uitstraling weet hij vooral het aanwezige vrouwelijke publiek snel voor zich te winnen. Hij voelt zich zelfs ‘ gedwongen’ een door een fan aangeboden overhemd in zijn favoriete kleur bruin voor het oog van het publiek aan te trekken.

De set van Bernard Allison, zoon van Luther Allison, viel vooral op door de grote gelijkenis van zijn stem met die van zijn vader. Hij zet een lekkere swingende set neer die weliswaar aan het begin soms wat rommelig overkomt, maar uiteindelijk toch een mooie opbouw kent naar een mooie apotheose met een eerbetoon aan zijn vader met het nummer Serious.

Op zondag wordt gestart met een Afrikaanse Gospel in de kerk naast het festival terrein, tijdens de kerkdienst. De ‘kerkgangers’ zijn in grote getale opgekomen en staan zelfs buiten te luisteren.

Shawn Holt, zoon van blueslegende Magic Slim  steelt voor mij de show op zondag, vanwege de mooie muziek in combinatie met een lekker vrolijkheid en een mooie rondgang door het publiek waar hij al solerend een rondje maakt bij een heerlijk opgebouwde Born in Missouri. Geschreven door zijn vader.

Als artiesten I’d Rather Go Blind op een beetje overtuigende wijze weten te brengen, dan stelen ze eigenlijk altijd mijn hart wel een beetje. En dat deed JJ Thames ! Wat een heerlijke stem en een prachtige energie bij haar optreden dat toch echt als absoluut hoogtepunt die hartendief bracht.

Jim Suhler bracht op zondag een mooie stevige afwisseling aan in het zondagse programma, met een wat meer avontuurlijke op blues gebaseerde mix van Rock en Roots. Hoewel zijn naam mogelijk bij het grote publiek niet al te bekend is heeft hij een behoorlijke reputatie opgebouwd en is hij onder andere bekend van zijn rol in de begeleidingsband van George Thorogood, The Destoyers. Het was voor mij alweer 7 jaar geleden dat ik hem gezien had en ik keek dan ok erg uit naar dit optreden waarin hij mij zeer zeker niet teleurstelde.

Bij de afsluiter van 3 dagen Swing moest ik helaas wat eerder weg om nog enigszins fatsoenlijk op mijn werk te verschijnen maandagochtend. Wat ik heb gezien was echter prachtig. De Heritage Blues Orchestra promoten authentieke blues in de meest brede zin, met drie prachtig afwisselende stemmen van vader Bill Sims met dochter Chaney en collega Junior Mack.

Drie dagen Swing waren voor mij zeer geslaagd. Grote afwisseling, gastvrijheid, plezier, kwaliteit en Blues in optima forma! Nogmaals, blijf allemaal weg, want anders wordt het hier veels te druk.