Grolsch Blues Festival Schöppingen (D) – 3-4 Juni 2017 – Edwin Birkhoff

Onderstaand het overzicht van de line-up van het 26e Grolsch Blues Festival in Schöppingen, met de links naar de foto’s en video’s van de diverse bands. Sommige van de video’s en een enkele van de foto’s zijn meegenomen in het prachtige verslag van Blues Magazine collega’s Nineke Loedeman (fotografie) en Andre Wittebroek (tekst). Check de link.

Zaterdag 3 juni

Zondag 4 juni

Het Blues Festival in Schöppingen is een buitengewoon aangenaam festival, dat kleinschalig is van opzet, maar met een line-up, waar je grote zalen mee kunt vullen. Iedereen is buitengewoon vriendelijk en er heerst een zeer relaxte sfeer. Wat zeker bijzonder is dat alle artiesten rondom hun optredens zich lekker tussen het publiek bevinden en zeker op de tweede dag net zo hard meegenieten van de optredens van hun collega’s als het publiek, en soms zelfs nog enthousiaster!

Ik keek persoonlijk erg uit naar de optredens van Doyle Bramhall II (ja, de 4e keer deze maand), Eric Gales en Indigenous. Hoewel ik zowel Eric Gales als Mato Nanji, de frontman van Indigenous, al wel had zien optreden, was dat nog nooit in een bezetting met hun eigen band, dus waren dat in die zin primeurs voor mij.

Het optreden van Doyle Bramhall II op zondagavond was wat mij betreft het beste optreden van de vier die ik afgelopen maand zag. Op de een of andere manier klopte alles dit keer. Energie, fantastisch werk door de geluidsman, prachtig licht en een soort van magie tussen de bandleden die niet zo goed te omschrijven is. Check de filmpjes maar die ik gemaakt heb, dan kun je het zelf ervaren!

Ik ben al lange tijd fan van Indigenous en mat name Mato Nanji, vanwege zijn fabelachtige gitaarspel. Zijn stem is misschien niet van bovennatuurlijke aard, maaar heeft wel iets speciaals. Het is overigens duidelijk dat Indigenous draait om Mato en het s vooral zijn show. Ik vind dat persoonlijk helemaal niet erg, maar ik kan mij voorstellen dat dit voor sommige toeschouwers iets teveel van het goede is. Het is overigens ook duidelijk dat het geluid her en der iets overstuurt is, wat soms wel een beetje jammer is.

Ook Eric Gales maakt duidelijk dat het om Eric Gales draait. Hij is wel een completer artiest met meer uitstraling, en energie op het podium en geeft ondanks dat het duielijk is dat hij de baas is, de band en met name de bassist Cody Wright toch heel veel ruimte. Een geweldige gitaarvirtuoos die ook nog wat te vertellen heeft en een mooie band met het publiek opbouwt. Zijn openingsspeech raakt velen in het publiek, als hij in de huidige roerige tijden, waarbij o.a. ook concerten soms helaas doelwit zijn van verschrikkelijke aanslagen, het publiek vraagt om een moment stilte om alle slachtoffers te eren. Maar de show “Must go on” en dat doet hij dan ook voortvarend. Hij is wild, woest en krachtig en geeft zich voor de volle 100%. Bassist Cody Wright lacht en springt hard met Gales mee en speelt gedurende de avond een heel bijzonder solo.

The Grand East en Ruthie Foster waren voor mij de grote verrassingen. Om totaal verschillende redenen overigens want echt vergelijkbaar zijn ze niet.

Ruthie Foster raakt bijna iedereen rechtsreeks in het hart met haar uitstraling, prachtige stem en mooie verhalende liedjes, met een mooie mix van Blues, soul en gospel bereikt een climax als ze een prachtig a capella song neerzet. Dat ze daarnaast drummer/zangeres Samantha Banks in de band heeft zitten is een feestje op zich.

The Grand East raakt mij ook in het hart, maar om een andere reden. Goede ouderwetse rock, met veel Doors invloeden, veel Soul en met spetterende energie van alle 5 de bandleden. Frontman/zanger Arthur Akkermans (mondharmonica), Joris van den Berg op Hammond, Niek Cival op gitaar, Teun Eijsink op bas en Imanishi Kleinmeulman op drums laten je geen moment met rust. Er heerst plezier op het podium die binnen no time overslaat op het publiek. Prachtige zuigende en boeiende songs slepen het publiek mee naar de jaren 60 en 70, in een modern jasje.

Deze band, voormalig bekend onder de naam Texas Radio heeft vorig jaar als The Grand East een debuutalbum uitgebracht, Movano Camerata, waarvan al door toonaangevende recencenten is geschreven dat je hem “Blind moet kopen”…. en ik kan daar alleem maar aan toevoegen, … “Gewoon doen !”

Van de overige artiesten kan ik nog toevoegen dat het van kwalitatief zeer hoog niveau was, maar dat het soms niet mijn persoonlijke voorkeur is. Wat mooi is, is dat dit festival een grote diversiteit kent in de optredens, wat het een ideaal festival maakt voor de “neutrale” bezoeker die nog eens wat nieuws wil ontdekken. Iedereen komt aan zijn trekken. Kortom, wederom een zeer geslaagd weekend.

Veel kijk- en luisterplezier.

Hieronder wat sfeer plaatjes.