Onderstaand verslag is samen met het verslag van het voorprogramma van Jony Smokes geplaatst op Blues Magazine. Check de link.

Gary Hoey is aan zijn eerste tour door Europa bezig en doet daarbij ook Nederland aan. Nadat hij vorige week al in De Bosuil was te bewonderen was het vanavond de beurt aan De Boerderij in Zoetermeer. Gary is in Europa vanwege de tour van Beth Hart waarvoor hij het voorprogramma heeft verzorgd. Er zijn aardig wat filmpjes terug te vinden op You-Tube met o.a. een prachtige vertolking van I’d Rather Go Blind waarvoor ik iedereen kan aanraden deze eens te gaan bekijken.

Het talent van de uit Boston afkomstige gitarist is ooit door Ozzy Osbourne (h)erkend en om die reden verhuisde Gary eind jaren 80 naar LA. Het is vreemd dat het 30 jaar heeft geduurd voordat Gary Nederland bezoekt aangezien zijn grote doorbraak in 1992 kwam met de cover van Hocus Pocus. Inmiddels is Gary een gevestigde naam als gitaarvirtuoos, die in zijn lang carrière al van vele stijlen heeft geproefd. Inmiddels houdt hij zich sinds de release van “Deja Blues” in 2013 bezig met blues en is er een mooie samensmelting ontstaan van blues en rock, met soms heftige uitspattingen. In 2016 kwam zijn inmiddels 20e album uit, Dust & Bones, een album waarin veel stijlen en invloeden samensmelten tot een geweldig blues album.

Ik kan dan ook zeggen dat ik erg blij was Gary eindelijk eens live te mogen bewonderen en het was geen onaangename verrassing om te constateren dat hij met zijn eigen band bestaande uit drummer Matt Scurfield en bassist AJ Pappas optrad. Het is met deze band dat hij Dust & Bones heeft opgenomen en de energie tussen deze drie spat er daadwerkelijk vanaf op het podium.

Waar veel bands afsluiten met Going Down, start Gary met deze song, wat wel aangeeft wat ons te wachten staat vanavond. Na het rock ’n rollende Bootmill Blues volgt een uitermate mooi opgebouwde Deja Blues, waarmee de sfeer voor de avond wel was bepaald. Hij volgde met de titelsong van zijn laatste album, waarvan hieronder de video.

Wat volgde was een prachtige set waarin muzikale hoogstandjes werden ondersteund door een prachtige interactie met het publiek. Zoals bijvoorbeeld de op gitaar gespeelde bekvechtende man en vrouw tijdens Who’s Your Daddy, die een glimlach op de gezichten van alle aanwezigen toverde. Maar ook met korte onderhoudende praatjes tussendoor. Over zijn speciale band met Johnny Winter bijvoorbeeld, via wie hij aan de speciaal voor Johnny gemaakte Dobro resonator Highway 61 kwam, waarop hij vanavond een tribute aan één van zijn grote helden speelde, met een aantal songs die hij afsloot met het stomende en stampende Steamroller. 

Hij grapt over het feit dat hij de volgende keer echt terug wil komen naar De Boerderij, maar dan wel in de grote zaal wil spelen. Ondertussen benadrukt hij wel dat hij de intimiteit van de kleine zaal zeer weet te waarderen. Dat laatste is wat bij mij toch vooral blijft hangen, de intimiteit van de kleine zaal, waarin een bak energie wordt gepropt. Een kleine zaal overigens waar het geluid wederom perfect in orde is!

Gedurende de avond wordt een mooie mix gespeeld van recent werk, wat ouder werk en mooie covers zoals The Thrill is Gone. Een mix van rock en pure blues dus waarbij de stem van Gary prachtig past.

De interactie met de band komt ook bij de afsluiter van vanavond, Hocus Pocus, goed tot uiting.

Na de mooie lang avond, zie ik nog slechts blije gezichten, die allemaal ook na het concert nog de nodige aandacht krijgen van Gary en de band. Gary beloofd me plechtig volgend jaar terug te komen, maar ik weet niet of ik eraan kan houden. Ik hoop het in ieder geval wel en kan dan alleen maar hopen dat er genoeg mensen komen om de grote zaal te vullen.