Onderstaand verslag en een aantal van de filmpjes is gepubliceerd met de foto’s van Marco van Rooijen. check de link.

Walter Trout is deze week voor een viertal optredens in ons land trapt af in Doornroosje in Nijmegen. Benieuwd naar hoe Walter ervoor staat ga ik op weg om samen met fotograaf Marco van Rooijen verslag te doen van deze avond.

Het is al weer 1 1/2 jaar gelden dat Walter zijn comeback maakte met het album Battle Scars en de daaropvolgende  ‘I’m Back Tour’. Dit resulteerde in een mooie registratie van het concert in Theater Carré in Amsterdam op de dubbelaar Alive in Amsterdam.

Vanavond bestaat de band uit Michael Leasure op drums, Johnny Griparic op bass en Sammy Avila op keyboards. Zoon Jon Trout (op gitaar) en tourmanager Andrew Elt (zang en gitaar) sluiten gedurende de avond ook nog een aantal keer aan.

Walter trapt lekker rockend af met I Can Tell en Out Of Control en laat van meet af aan zien dat hij er zin in heeft. Het is wat mij betreft meteen duidelijk dat zijn energie van nu een andere is dan die van een jaar geleden bij Blues Peer bijvoorbeeld. Benieuwd naar het vervolg luister ik naar de introductie waarin Walter aangeeft vanavond voor het eerst in Doornroosje op te treden en dat hij dat erg op prijs stelt vanwege de prettige omstandigheden. Wel vermeld hij erbij dat “It is good to be fucking anywhere” om vervolgens met een snerpende solo Say Goodbye to the Blues in te zetten, wederom opgedragen aan de “Greatest bluesman of all time”  BB King.

Dit nummer staat natuurlijk als een huis en wordt gevolgd door Life in the Jungle, waarin voor het eerst Sammy Avila een nadrukkelijker rol krijgt weggelegd. Sammy krijgt de de nodige waardering uit het publiek. Als deze solo dan ook nog eens overgaat in het mooie gevoelige snarenspel van Walter die eindeloos lijkt door te gaan, maar langzaam ontbrand in een extatische snerpende solo, is het publiek lekker los.

Wat volgt is de introductie naar een aantal songs van het album Battle Scars waarin de gebeurtenissen en emoties rondom de ziekte en levertransplantatie van Walter uit de doeken wordt gedaan. Keihard moest er gewerkt worden, met meer dan 5 uur oefening per dag om zang en spel weer onder controle te krijgen. “ What else was I gonna do? Work in a Starbucks? I don’t know how to do anything else”. In één dag schreef Walter 6 van de songs van dit album. tevens realiseert hij zich dat hij hier staat vanwege het feit dat donoren hem zijn leven hebben geschonken. “Every day I realize I am standing here with somebody else’s organs in my body” “I’m hoping they’re enjoying it and like it at stage’. Over de songs op het album “they’re dark…… graphic…… and depressing…… but that’s the blues……”

Een prachtige versie van Haunted by the Night sluit hij af met “That was a happy one”

Als zoon Jon aansluit wordt een aantal stevige rocksongs op een rij gezet waaronder een “father and son jam session” in Rock Me Baby. Hierbij valt op dat Jon in het afgelopen jaar heeft bijgeleerd en duidelijk meer zelfvertrouwen heeft gekregen. Dit is ook onmiddellijk te merken aan de feedback uit het publiek. Als Walter vervolgens zijn zinnen afmaakt met zijn gitaar en wederom een vlijmscherpe solo inzet, laat hij nog wel even zien wie de baas is. Het nummer eindigt in een prachtig duel tussen beiden waar het plezier afstraalt.

In Playin’ Hideaway moet volgens Walter het dak eraf en mag het publiek natuurlijk ‘meezingen’. Dit is ook typisch een nummer waarin bassist Johnny Griparic helemaal in opgaat. Of het dak er echt van afgaat is te betwijfelen, maar de energie zit er goed in.

Als Andrew Elt aansluit wordt het prachtige rustige Please Take me Home ingezet. Toen Walter in het ziekenhuis lag en het niet meer zag zitten vroeg hij zijn vrouw Marie om hem mee naar huis te nemen. Marie kroop bij hem in bed en zei: “Now you’re home”

Michael zet een drum solo in en dit is de opmaat naar Serves Me Right To Suffer en het einde van de set met Going Down, waarbij een traditioneel rondje langs de velden wordt gemaakt en Sammy, Jon, Walter en vooral Andrew hun stemmen eens lekker tekeer gaan.

Voor de toegift volgt nog de oproep van Walter “Be an organ donor and save lives”

Er wordt afgesloten met twee songs die een favoriet thema in de blues vormen namelijk de (verloren) liefde, met het gevoelige Love We Once Knew, dat hij als 17-jarige schreef en het meer stevige Got a Broken Heart.

Aan het einde van deze geweldige avond kunnen we de conclusie trekken dat Walter Trout weer helemaal terug is. De energie waar hij de avond mee startte, is aan het einde van de avond onverminderd aanwezig. Na de show neemt hij alle tijd voor de fans om nog een praatje te maken en cd’s, lp’s en boeken te signeren. Walter zal deze zomer nog even kort terugkeren voor een optreden in de Victorie in Alkmaar en een bezoek aan Ribs en Blues en daarna pas weer ergens in November op het toneel verschijnen.