Onderstaand verslag is gepubliceerd op BluesMagazine.nl met de prachtige foto’s van Marco van Rooijen. Hieronder staan uiteraard mijn eigen plaatjes. Voor alle foto’s van Marco kun je deze link checken.
Het was alweer enige tijd geleden dat ik bluesrockgitarist Danny Bryant had gezien, maar toen ik de aankondiging zag dat hij, mét Big Band, naar Nederland zou komen, was voor mij direct duidelijk dat ik daar bij wilde zijn. Hoewel Danny een warme band onderhoud met NL en hier onder andere zijn live album “Night Live, Live in Holland” in 2011 in Rosmalen opnam, was het al een tijdje geleden dat hij hier was, of zoals hij zelf zegt “despite our gig in Tegelen last year it was fuckin’ ages since I was in Holland”
Het verbaasde mij enigszins dat W2 in Den Bosch ‘slechts’ goed gevuld was en niet gewoon uitverkocht. Zeker als je bedenkt dat dit één van die kansen is die je niet zo vaak krijgt. In een reeks van 3 concerten is dit de tweede, waarin de nieuwe live dubbelaar wordt opgenomen, met zoals eerder gezegd de Big Band. Dat betekent dat de standaar 3-mans formatie met Alex Phillips op bas en Dave Raeburn op drums voor deze gelegenheid is uitgebreid met toetsenist, slaggitarist, en 4-mans blaassectie.
Dat W2 niet uitverkocht was had overigens geen invloed op de sfeer, want het was wel duidelijk dat het publiek dat er was, wist waar ze voor kwamen. Het was dan ook niet gek dat het de show vanaf de opener “On the Rocks” direct ‘mee’ was. In het uiterst gevoelig gebrachte “As the Years Go Passing By” laat Danny direct zien hoe hij zijn rauwe stem op een prachtige manier kan gebruiken, terwijl in “Take me Higher” weer meer rauwheid is te horen. Het is van meet af aan duidelijk dat een mooie afwisselende en opbouwende show ontstaat.
Ook brengt Danny twee nummers die hij met met twee van zijn grote inspiratiebronnen heeft opgenomen. Eerst de titelsong van zijn laatste cd “Blood Money” waarop Walter Trout een gastoptreden heeft verzorgd. “ Blood Money biedt live precies wat ik ervan verwacht had op basis van wat ik heb gehoord op de cd, gewoon een steengoed nummer. Daarna volgt het met Bernie Marsden(Whitesnake) opgenomen “Just Won’t Burn”. De invloed van beide heren is specifiek in deze twee songs heel goed te horen.
Het valt op dat bij “Holding All the Cards” niemand meer vast op de benen staat, omdat het onmogelijk is om niet mee te deinen op deze lekker meeslepende blues song. Hier ook een prachtig intermezzo van de toetsenist. Als dit wordt gevolgd door Clapton’s(CHECKEN!! kan zomaar ook een nieuw nummer zijn of zo) “Groaning the Blues” dan is het uitgesloten dat er nog iemand stil staat.
Het is op dat moment dat bij mij doordringt dat de uitbreiding met de Big band een prachtige ondersteunende functie heeft en niets wijzigt aan de sfeer van de muziek die Danny in 3-mans formatie laat horen. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat klinken op de cd.
In “Prisoner of the Blues” leeft Danny zich helemaal uit in een prachtige solo waardoor bij “Temperature Rising” de temperatuur inmiddels inderdaad aardig is opgelopen.
Voor “Unchained” pakt Danny er een oude sunburst bij en begint gegoochel over jaartallen en leeftijd, iets waar hij zich met 35 jaar helemaal nog niet druk om zou hoeven maken. Enfin, sommigen, waaronder ik, zouden zeggen “het is een oude gitaar én hij weet hem prachtig te bespelen”. Met “Painkiller” sluit Danny zijn set af om in 3-mans formatie terug te komen met “Heartbreaker” en de Big Band even in het zonnetje te zetten voor de afsluiter van de avond, “Greenwood 31”
Als na afloop Danny bij de merchandise stand nog even alle tijd te neemt voor zijn fans, blijkt wel hoe het publiek genoten heeft, getuige de dolenthousiaste reacties. Fotograaf Marco en ik waren daar in ieder geval van overtuigd. In april zal de nieuwe live dubbelaar uitkomen en ik heb deze zojuist alvast op ‘mijn lijstje’ gezet.
Veel kijkplezier!
