Onderstaande verslag en enkel van de foto’s is gepubliceerd op BluesMagazine.nl. Check de link.
“Drenthe is Blues, Blues is van Drenthe” is de stelling die vandaag centraal staat in een goed gevuld VanSlag in Borger. Uiteraard speelt Cuby & The Blizzards en speciaal Harry Muskee een heel belangrijke rol bij het op de kaart zetten van Drenthe als dé bluesprovincie van Nederland. Dit jaar was het in Drenthe het jaar van de Blues wat nog eens bevestigd werd met twee nieuwe bijzonder geslaagde festivals. Het “Holland International Bluesfestival” in Grolloo en het “New Blues Festival Assen” in de Bonte Wever. Beide organisaties hebben al bevestigd ook in 2017 weer een festival te organiseren. De kaartverkoop voor HIB is al gestart.
Stichting VanSlag wil, in opdracht van de provincie Drenthe, als organisator van dit bluessymposium het jaar afsluiten en daarbij niet alleen terug-, maar ook vooruitkijken.
Bij binnenkomst verzorgt de Drentse band GG & the Cruisers de muzikale ondersteuning. Uit betrouwbare bron begrijp ik dat deze band volgend jaar de grote plas oversteekt om daar hun debuut cd op te nemen in de beroemde Sun Studio in Memphis. Het optreden was voor mij nog even te kort om een goed beeld te krijgen van deze band, maar wat ik hoorde was zeer zeker lekkere blues die met harmonica, contrabas en akoestische gitaar lekker authentiek klinkt. Volgens eigen zeggen spelen zij “Oldschool” blues op een “Newschool” manier en dat is wel wat bij mij blijft hangen.
Onder dagvoorzitterschap van Jan Douwe Kroeske worden verhalen verteld, door onder andere Arend Jan Heerma van Voss, Roel Bentz van den Berg, Gerard Marlet en Coen de Jonge, over de blues door de eeuwen heen, de betekenis van blues, de waarde van blues en de verschillen en overeenkomsten tussen jazz en blues. Dat alles wordt afgewisseld met muziek van de Amerikaanse blueszanger Michael Dotson, Brabander Ralph de Jongh, de Drentse band GG & the Cruisers en de Utrechtse formatie My Blue Van.
De opening wordt verricht door Jan Douwe Kroeske met gedeputeerde van de provincie Drenthe Cees Bijl, die in zijn openingswoord toch wel moet benadrukken dat de aanwezige bluesliefhebbers de 30 “ruim gepasseerd” zijn en dat hij benieuwd is welke ideeën vanmiddag op tafel komen om de Blues levend te houden voor de jeugd én de provincie Drenthe.
Voordat het symposium echt van start gaat wordt het boek van Koert Broersma “Somebody will know someday” gepresenteerd aan Cees Bijl, Jan Venhuizen, oud manager van C+B en aan bluesgigant Ralph de Jongh. Schrijver Broersma draagt het boek op aan Jan Venhuizen omdat “Hij 13 jaar lief en leed, succes en shit, heeft gedeeld met de band”. Broersma benadrukt dat dit geen boek is over Harry Muskee, maar een eerbetoon aan Cuby & The Blizzards en allen die op enigerlei wijze hebben bijgedragen aan het succes van de band. Het is een boek vol verhalen, anekdotes en “mond op mond’ geschiedenis, opgeschreven aan de hand van interviews met 25 personen die Cuby & The Blizzards van nabij hebben meegemaakt.
In de diverse onderwerpen die aan bod komen tijdens het symposium spelen “anekdotes en verhalen” ook een belangrijke rol. Er wordt echter ook serieus ingegaan op de diepere betekenis van de Blues. Bentz van den Berg legt een link met Dante’s “La divina commedia” en zet Blues toch vooral neer als de muziek van de grote verleiding en de duivel die daar voortdurend toe uitnodigt. De blues ‘trapt de deur open’ en hij noemt daarbij Son House’ “Death Letter” en Buddy Guy’s “First time I met the Blues” als sprekende voorbeelden.
Arend Jan Heerma van Voss verwijst naar Chuck Berry’s Reelin’ & Rockin’s zinsnede “Well I looked at my watch and to my surprise I was dancing with a woman that was twice my size” en noemt de Blues een “Vrouw vermomd als de duivel”. Volgens Heerma van Voss heeft dé bluesliefhebber minimaal een gemiddeld grote kras op de ziel, toont een grote gehechtheid aan het leven en heeft een meer dan gezonde angst voor de dood. De blues is ruw en teder tegelijk en roept lichamelijke gevoelens van wellust, honger, dorst en angst op. Het gaat in de blues vooral niet over het normale gezinsleven, religie en het heeft niets van doen met de civil rights movement uit de jaren 60. Hiervoor was de gospel. In de blues gaat het over het nu, het zeggen wat je voelt, het gaat vooral erg over “ik” en centraal staat liefde, erotiek en seks. Blues is authentiek, realistisch en oprecht, “Het is zoals het is”. Ondertussen concludeert Heerma van Voss met de opmerking dat het in de blues toch eigenlijk alleen maar gaat over “Treurige langzame liedjes over verloren liefdes”. De presentatie eindigt met een mooie anekdote over verloren studiejaren op een achteraf studentenkamer in Utrecht waar een jonge Heerma van Voss zoals hijzelf zegt “Gedepersonaliseerd zat te luisteren naar het ‘snerpende chaotische lawaai’ van Elmore James”….. “There is something inside of me, that just won’t let me be”
Coen de Jonge neemt de aanwezigen aan de hand van enkele oude geluidsfragmenten mee door het samenspel van jazz, gospel en blues.
Gerard Marlet laat aan de hand van cijfers zien hoe belangrijk het culturele aanbod is voor de ontwikkeling een aantrekkingskracht van een regio. Waar in de jaren 70 Drenthe “hip” was en een grote toekomst werd voorspeld is zijn conclusie nu dat Harry Muskee niet meer is, de kerk in een concertzaal is verandert en er verder eigenlijk niet is gebeurt. Helaas voor Drenthe eindigt de middag hierdoor een beetje in een, misschien wel door de Blues geïnitieerde, cynische blik op de toekomst van de blues. Hoewel in de jaren 70 werd voorspelt dat afstand tot werk niet meer zo belangrijk zou zijn en de toekomst voor Drenthe als prachtig achterland niet stuk kon, blijkt dat een belangrijke voorwaarde voor woonomgeving gepaard te gaan met alleen al de mogelijkheid tot vrije tijdsbesteding, waarbij kunst en cultuur een meer dan prominente plaats inneemt.
In het afsluitende forum wordt naar mijn idee niet de kans gegrepen om écht aan de toekomst te denken. Er wordt veel tijd besteed aan het belang van een straatnaam voor Harry Muskee, niet onterecht, maar daarmee krijg je de jeugd niet aan de muziek, er wordt heel even geraakt aan de mogelijkheden voor het opzetten van een bluesacademie, maar verder blijft het op de vlakte.
Gelukkig bewijst Ralph de Jong in de intermezzo’s dat de blues meer dan levend is en een grote toekomst heeft. Hij laat in twee korte sessies zien en horen hoe je met oprechte beleving en passie vanuit het diepst van je ziel een prachtige performance kunt neerzetten.
De Amerikaan Michael Dotson, geeft met een mooie cynische ondertoon aan dat je niet moet praten over de blues, maar dat je het moet beleven. Deze Chicago Bluesman heeft een prachtige beheerste stem, speelt supermooie veelzijdige gitaarpartijen en geeft in de korte humorvolle cynische introducties toch vooral aan dat zijn muziek van deze avond gaat over treurig verlopende liefdeservaringen uit zijn leven.
Op een vreemdsoortige manier wordt een einde gemaakt aan het concert van Michal Dotson om dat de lekkernijen van Hanzehogeschool studenten staan te wachten om verorberd te worden. Helaas want Dotson was het beste bewijs dat blues gehoord en beleefd moet worden.
De avond werd afgesloten door de jong Utrechts band My Blue Van die zojuist uit de studio zijn gekomen om hun derde album op te nemen. Waar ik bij het “New Blues festival Assen” erg onder de indruk was van hen leek het alsof zij vanavond enigszins schuchter voor de dag kwamen. Helaas was een groot deel van het publiek ook direct na het diner vertrokken, wat de sfeer er voor deze jongens zeker niet gemakkelijker op maakte.
Wat enerzijds een interessante dag was, was anderzijds licht teleurstellend omdat naar mijn idee de toekomst meer centraal had kunnen staan. Ervan uitgaande dat de provincie Drenthe en de vrijwilligers die de blues een warm hart toedragen, dat ook in de komende jaren zullen blijven doen, zal misschien ooit nog eens de voorspelling uit de jaren 70 bewaarheid worden en Drenthe dé provincie van Nederland zijn. Na mijn bezoekjes aan Drenthe in 2016, waarbij ik me in alle gevallen optimaal heb vermaakt, kan ik niet anders aanbevelen aan echte bluesliefhebbers, met of zonder kras op de ziel, om de bluesagenda goed in de gaten te houden en daarbij Drenthe niet links te laten liggen. Mijn conclusie: “Drenthe is Blues en Blues is van ons allemaal”.
GG & the Cruisers
Ralph de Jongh
Michael Dotson
My Blue Van