Laat je bij Laurence Jones vooral niet in de war brengen door zijn Engelse jongensachtige boyband uitstraling. Ook niet door zijn wat overgeproduceerde en daardoor wat gladjes overkomende laatste cd “Take me High”. Op het podium is hij een beest, die bijt en niet meer loslaat.

Hij is niet voor niets 2 jaar achter elkaar uitgeroepen tot “Young artist of the year”  bij the British Blues awards.

Live is zijn stem lang niet zo gladjes als op zijn cd’s. Toegegeven, er kan nog wel een beetje rauwigheid bij, maar het is heerlijk om naar te luisteren, zonder dat hij op enig moment de controle te verliest. Overigens ligt de nadruk toch op het geweldige gitaarspel van dit pas 24 jarige talent, die de komende jaren vele muziekharten gaat veroveren.

In het Patronaat, speelde hij een mooie mix uit zijn best al brede repertoire, met een mooi Hendrix uitstapje tussendoor. Hij genoot zichtbaar en wilde het aanwezige publiek een goed gevulde avond bezorgen en eiste daarbij veel van zichzelf, maar ook van zijn band, bassist Roger Inniss en drummer Phil Wilson, die voortdurend werden verzocht er nog maar een nummertje aan te plakken. Kortom wederom een superleuke avond in de intieme sfeer van de kleine zaal van het Patronaat.