Onderstaand verslag en foto’s zijn gepubliceerd op Blues Magazine. Check de link. Alle foto’s van de artiesten zijn te vinden door door te linken op de naam van de artiest.

1e Paasdag, het regent en het is koud. Kortom, perfecte Blues omstandigheden. Dus op weg richting Limburg om daar het Blues Rock Festival Oppe Ruiver in Reuver te bezoeken.

De aangekondigde line-up met Joost de Lange(Be), Ben Poole(UK), Henrik Freischlader(D) en King King(UK) deed mij al vroegtijdig beslissen om hier bij te zijn, want dit beloofde Blues Rock in optima forma. De pauzes werden op het kleine podium ingevuld door Tony Dowlers Hellhounds(UK). Helaas werd de organisatie op het laatste moment geconfronteerd met de afzegging door King King, vanwege ziekte van Alan Nimmo. Naast het feit dat dit een enorme teleurstelling was voor de fans, bestond ook enige bezorgdheid over de toestand van Alan, die al eerder geconfronteerd werd met stemproblemen. Gelukkig is inmiddels bekend gemaakt dat het lijkt mee te vallen en wordt verwacht dat hij snel weer op de planken staat. De organisatie stond voor de uitdaging om de dag voor het festival voor vervanging te zorgen. Ze kwamen echter al snel op de proppen met een zeer waardige vervanging in de vorm van AJ Plug.

Joost de Lange trapte af met een mooie mix van eigen nummers en covers van Elmore James, Rory Gallagher en Jimi Hendrix met klassiekers zoals Dust my Broom, Bad Penny en Voodoo Chile. Op verzoek van het publiek staat Joost deze keer op het hoofdpodium, nadat hij vorig jaar het kleine podium bezette. En dat was te merken aan het enthousiasme bij het aanwezige publiek. Wat mij betreft een heerlijke set die de sfeer er goed in bracht.

Eén van de grootste talenten Ben Poole volgde met een zinderende set met een aaneenschakeling van prachtig opgebouwde songs met indrukwekkende solopartijen, duels met toetsenist Joe Mac met als absoluut hoogtepunt het aan Gary Moore opgedragen ‘Time Might Never Come’ dat hij speciaal voor Gary schreef. Deze keer werd de song ook opgedragen aan vriend Alan Nimmo. Op een prachtige wijze werden rust en geweld in dit nummer aan elkaar gekoppeld, waarbij het publiek gebiologeerd toekeek. Zijn expressie helpt naar mijn mening bij de beleving die je als toeschouwer hebt bij de muziek, je voelt als het ware met hem mee.

Dan is het de beurt aan de uit Katwijk afkomstige AJ Plug om als vervanger van King King aan de slag te gaan. Vergelijking met King King gaat mank, vanwege een “iets verschillende historie” en andere muziekstijl, maar deze zangeres is niet voor niets door de Dutch Blues Foundation uitgeroepen tot Beste Nederlandse Blueszangeres 2016. Hoewel er mogelijk wat zenuwen meespeelde en er voor het eerst in deze nieuwe band samenstelling werd gespeeld, werd een lekkere set neergezet en was van zenuwen niets te merken. De vergelijking met de rauwigheid van Janis Joplin en Beth Hart is al vaak gemaakt en niet onterecht, zoals ik zelf mocht constateren. Het jonge gitaartalent Guy Smeets kreeg en pakte de ruimte die hij van de band kreeg optimaal. Verbazingwekkend wat deze jongen op zijn Strat presteert. Dat AJ sensueel om hem heen danst lijkt hem ook al niet van zijn stuk te brengen.

Het concert werd vooraf gegaan door de verloting van de tickets voor het concert van Eric Clapton in de Royal Albert Hall, voor alle mensen die hun kaartje in een bepaalde periode hadden aangeschaft. Ik moest met enige verbazing en grote blijdschap constateren dat ik mijzelf terugvond op het podium om daar zelf de kaartjes in ontvangst te nemen nadat Guy Smeets mijn lot had de hoge hoed had getrokken. Ik dank de organisatie van harte voor deze kans om dit concert in London bij te wonen en ben blij dat ik Nineke Loedeman en mijzelf de kans geef dit “bucketlist dingetje” binnenkort af te kunnen vinken.

Als laatste betreedt Henrik Freischlader het podium samen met bassist Pete Rees en toetsenist Vic Martin van de band van Gary Moore. Aangezien net het album ‘Blues for Gary’ was uitgebracht, bestond bij het publiek de verwachting dat uiteraard veel van de nummers van dit album aan de orde zouden komen. Het was enigszins een teleurstelling te moet constateren dat dit echter niet het geval was. Henrik heeft de neiging half met zijn rug naar het publiek te staan, wat een enigszins onpersoonlijk tintje aan het optreden geeft. Zijn stem is prachtig en muzikaal talent is echter groot, zodat je uiteraard wel weet te genieten van de mooi opgebouwde solo’s. Absoluut hoogtepunt van dit optreden, de avond en de hele dag ontstaat echter op het moment dat Ben Poole en Guy Smeets Henrik op het podium komen versterken. In de drie kwartier die volgt start men met een jam op Too Tired van Gary Moore, gevolgd door ‘Pretty Woman’ in een versie die ik op deze manier wel weet te waarderen. Als ‘The Sky Is Crying’  wordt ingezet klopt mijn hart iets sneller, omdat dit één van mijn favoriete nummers is en de solo’s die door de heren bij elkaar worden getoverd zijn adembenemend.  Het publiek is met mij wild enthousiast over de prachtige afwisseling door de verschillende stijlen van deze gitaar virtuozen. Het gonst door het publiek dat toch vooral opvalt dat Guy “echt niet onder doet” voor Ben of Henrik.

De organisatie heeft een mooie dag neergezet, met een fantastische line-up. King King heeft al toegezegd, volgend jaar op 1 April aanwezig te zijn, dus dat is goed nieuws. Als mogelijk enige minpuntje kan misschien worden vermeld dat het geluid in de zaal niet door iedereen even goed werd gewaardeerd. Voor mij geldt in ieder geval dat ik na een mooie lange middag en avond, vol enerverende optredens én een mooie verloting, huiswaarts ga met wederom een prachtige herinnering opgeslagen in mijn muziekgeheugen.